U Srbiji gotovo sva manja skijališta imaju isti problem - nerešene "imovinsko-pravne odnose", odnosno, najkraće rečeno, korisnik zemljišta na prostoru na kojima postoje liftovi, a te prostore svi zovemo ski centri, je Javno preduzeće Srbijašume.

Srbija kao država treba ili da svakom, pa i najmanjem ski centru u zemlji da to zemljište, ili da se jednom za sva vremena kaže da su to Srbijašume i da na prostoru tih ski centara zasadimo drveće koje na tim područjima, zavisno od nadmorske visine, uspeva.

Dakle, nešto je ili ski centar, ili je šuma, treće ne može da bude.

Ako su interes Srbije samo Kopaonik, Stara planina i Zlatibor, onda nema logike da postoje i manji - neuređeni ski centri. A neuređeni su iz gore pomenutog razloga.

Ako pak država Srbija nema ništa protiv da razvije i manje ski centre, onda u što kraćem mogućem roku treba svima njima dati zemljiste i mogućnost da kod ino donatora apliciraju sa projektima kako bi se samouredili. Bez državnog novca.

Možda su neki preživeli Zakon o javnim skijalištima, ali stroge zakone o žičarama i liftovima neće preživeti ako ne rade.

Mali ski centri treba da budu poligon razvoja velikih skijališta.

Ski centri ili šume. Treceg nema!

             Mladen Đurić, Majdanpek